AHMED LUTFİ EFENDİ, (1817 İstanbul - 18 Mart 1907 İstanbul), tarihçi, yazar ve şair. Medrese öğrenimi sonrası ilmiye mesleğini seçti. Arapça, hadis, tefsir, fıkıh ve Farsça öğrendi. Çeşitli görevlerden sonra 1888’de Rumeli Kazaskeri oldu. Şûra-yı Devlet üyeliği yanı sıra vaka’nüvislik görevini sürdürdü. Mezarı, İstanbul Aksaray’daki Sofular Camii haziresindedir. En önemli eseri, Târîh-i Cevdet’e zeyl olarak yazdığı, 1825-1879 yılları arasındaki olayları anlattığı 15 ciltlik Lutfi Tarihi’dir. Ayrıca bazı tarihî bilgileri içeren Dîvançe-i Vakanüvis Ahmed Lutfi adıyla yayımlanan eserinden başka Arapçadan Türkçeye çevirdiği 53.000 kelimelik Lugat-ı Kâmûs’u hazırladı.