ARAPÇA, Arabistan Yarımadası’nda, Yakındoğu’da ve Kuzey Afrika’da konuşulan, Sami-Hami dil ailesinin Sami dilleri güney öbeğinden bir dil. İslâm dini ve Kur’an sayesinde büyük bir gelişme ve yaygınlık kazanmıştır. “Edebî Arapça”, “Kur’an Arapçası” adı da verilen klasik Arapça, Sami diller arasında en gelişmiş olan dillerdendir. Bugün 100 milyonu aşkın insan tarafından konuşulan Arapça, konuşulan ülkelere göre 5 ana lehçe öbeğine ayrılmaktadır: Arabistan Yarımadası lehçeleri, Irak lehçeleri, Suriye lehçeleri, Mısır lehçeleri, Mağrip lehçeleri (Tunus, Cezayir, Libya, Fas, Moritanya). En zengin bilim ve kültür dillerinden biri olan Arapça, Arap olmayan uluslarca da zaman zaman resmî dil olarak kullanılmıştır. Arapça, yapı bakımından bükümlü dillerdendir. Türkler de 11. yüzyıldan 20. yüzyılın ilk çeyreğine kadar Arap alfabesine dayalı bir alfabe kullanmışlar; kültür, siyaset vb. ilişkiler yüzünden de Türkçeye pek çok Arapça sözcük girmiştir. Osmanlı Devleti döneminde özellikle yönetici ve aydın sınıfın kullandığı Arapça-Farsça-Türkçe karışımı olan dil, Osmanlıca adıyla anılmaktadır.