AZERÎCE, Türk lehçelerinden biri. Batı (Oğuz) Türkçesinin bir kolu olan Azerîce, 13. yüzyıldan itibaren Güney Kafkasya, İran, Irak ve Suriye’nin bazı bölgelerinde oluşmaya başlamıştır. Azerîcenin tarihi üç evrede incelenir: Eski Azerîce (14-16. yüzyıllar), Klasik Azerîce (16-19. yüzyıllar), Modern Azerîce (20. yüzyıl). Azerîce’nin bugün iki lehçesi vardır: Azerbaycan Cumhuriyeti’ndeki Azerîlerin konuştuğu Kuzey Azericesi; İran Azerbaycanı’ndaki Azerîlerin konuştuğu Güney Azerîce. Kuzey Azerice’de 20. yüzyıla kadar Arap alfabesi kullanılmıştır. 1926’da Lâtin, 1939’da Kiril alfabesi benimsenmiş, aralık 1993’te yeniden Lâtin alfabesine dönülmüştür. Zengin bir yazılı edebiyatı olan Kuzey Azerîce’de Rusça kelimeler de belirli bir yoğunluk kazanır. Güney Azerîce’de Arap alfabesi kökenli Fars alfabesi kullanılmaktadır. İran’da 1930’da Farsça’nın tek resmî dil olarak kabul edilmesi, Güney Azerîlerinin kendi dillerinde yayın yapma olanaklarını hayli kısıtlamıştır. Bugünkü Güney Azerîce, özellikle Farsçanın büyük ölçüde etkisindedir. Azerîce, Türkiye Türkçesinden bütünüyle ayrılmış değildir. Özellikle Doğu Anadolu ağızlarıyla (sözgelişi Erzurum ağzı) Azerîce arasında büyük yakınlıklar vardır.