ABDURRAHMAN ŞEREF, (6 Ağustos 1853 İstanbul - 18 Şubat 1925 İstanbul), Osmanlı Devleti’nin son vakanüvisi, eğitimci, devlet ve siyaset adamı. 1873’te Galatasaray Lisesi’ni bitirdi. Çeşitli okullarda tarih-coğrafya öğretmenliği; Mülkiye Mektebi’nde ve Galatasaray Lisesi’nde uzun yıllar müdürlük yaptı. II.Meşrutiyet’ten sonra Defter-i Hakani Nâzırı, Maarif Nâzırı, Evkaf Nâzırı, Şûra-yı Devlet (Danıştay) reisi oldu. Bir süre Âyan Meclisi ikinci başkanlığı görevini yürüttü. 1922’ye kadar sürdürdüğü vakanüvislik görevi dışında yaşamının sonuna dek Tarih-i Osmanî Encümeni başkanlığı yaptı. 1923’te İkinci TBMM’ye İstanbul milletvekili seçildi. Başlıca Eserleri: Fezleke-i Târih-i Düvel-i İslâmiye (İslâm Devletleri Tarihi Özeti, 1885); Târih-i Devlet-i Osmânîye (Osmanlı Devleti Tarihi, 1893); Fezleke-i Târih-i Devlet-i Osmânîye (Osmanlı Devleti Tarihi Özeti, 1899); Zübdet-ül-Kısas (Kıssaların Özü, 1899-1900); Târih-i Asr-ı Hâzır (Yaşadığımız Asrın Tarihi); Harb-ı Hâzırın Menşe’i (Şimdiki Harbin Çıkışı, 1918); Sultan Abdülhamid-i Sâni’ye Dâir (Ahmet Refik’le beraber, 1918); Târih Musahabeleri (Tarih Sohbetleri, İstanbul, 1929); Umumî Coğrafya, Coğrâfiyayı Umrânî (Bayındırlık Coğrafyası);Lütfî Tarihi’nin sekizinci cildini hazırladı, ayrıca Tarih-i Osmanî Encümeni ve Türk Tarih Encümeni mecmualarında birçok makaleleri vardır.