AKBAL, OKTAY, (20 Nisan 1923 İstanbul), öykü, roman ve deneme yazarı. İstanbul Üniversitesi Hukuk ve Edebiyat fakültelerinde sürdürdüğü yükseköğrenimini yarıda bırakarak edebiyatı uğraş edindi. “Serveti Fünun-Uyanış” dergisinde çalıştı. Vatan, Barış, Milliyet ve Cumhuriyet gazetelerinde fıkra yazarlığı yaptı. Savaşın yarattığı bunalımlar karşısında orta tabaka insanının yaşamına özgü acıları, yoksullukları, küçük serüvenleri işleyen öykülerden oluşan ilk kitabı Önce Ekmekler Bozuldu, ilgiyle karşılandı. Günlük yazılarında toplumun sorunlarına Kemalist öğreti doğrultusunda çözüm getirmeye çalışan bir yazar olarak göründü. Roman ve öykülerinde, toplumun acımasız çarkında var olma mücadelesi veren, aşırı duyarlı, umutla umutsuzluk arasında sarkaç gibi salınan insanların yaşamından kesitler verdi. Gerçek hayat sahnelerini örtülü ve kapalı bir anılar zinciri halinde dile getirdi. İç monologlarla gelişen şiirli bir anlatım oluşturdu. Cumhuriyet gazetesinde köşe yazarlığı yaptı. Suçumuz İnsan Olmak ile 1958 Türk Dil Kurumu Roman Ödülü, Berber Aynası ile 1959 Sait Faik Hikâye Armağanı, 1983 ve 1984 Gazeteciler Cemiyeti Güncel Yazı Ödülü, 1997 Sedat Simavi Ödülü, 1999’da tüm eserleriyle Orhan Kemal Roman Ödülü’nü lâyık görüldü. Eserleri: Garipler Sokağı (roman, 1950), Şair Dostlarım (1964), Dost Kitaplar (1967), Yalnızlık Bana Yasak (öyküler, 1967), Anılarda Görmek (1972), İstinye Suları (1973), İnsan Bir Ormandır (1975), Atatürk Yaşadı mı? (1975), Gençler Bize Bakıyor (yazılar, 1978), Hey Vapurlar Trenler (öyküler, 1981), Önce Şiir Vardı (1982), Lunapark (1983), Önce Aşk (1993), Şairlere Ölüm Yok (1994), Güzel Düşlerin Sonu (1995), Şarkılar Kadar Mahzun (1997), Batık Bir Gemi (1997), “Sözcüklerle Yolculuk” (deneme, 1999), Cüce Çeşme Sokağı Nerde (2001).