ALİ KEMAL, (asıl adı Ali Rıza olup Ali Kemal Artin adıyla da bilinir), (1867 İstanbul - 6 Kasım 1922 İzmit), Damat Ferit Kabinesi’nde Maarif ve Dahiliye Nâzırlığı yapan, Kurtuluş Savaşı karşıtı gazeteci ve yazar. Kaptanpaşa Rüştiyesi’nde bir süre okuduktan sonra Gülhane Askerî Rüştiyesi’nden devamsızlık nedeniyle atıldı. 1882’de Mekteb-i Mülkiye’ye girdi. Bu sırada Muallim Naci etkisiyle şiirler yazdı. Arkadaşlarıyla birlikte çıkardığı “Gülşen” adlı dergide edebî tartışmalara girdi. Hocalarından olan Mizancı Murad’dan oldukça etkilendi. Paris ve Cenevre’de eğitimine devam etti. İstanbul’a döndükten sonra Mülkiye öğrencilerini örgütlemeye çalıştığı gerekçesiyle tutuklanarak Halep’e sürgün edildi. Burada Fransızca, tarih ve edebiyat dersleri okuttu. İstanbul’a, oradan da Paris’e kaçtı. Siyasal Bilgiler Yüksek Okulu’ndan (École Libre des Sciences Poitiques) diploma aldı. Bu süre içinde İkdam gazetesinde “Paris Musahabeleri” başlığı altında makaleler yazdı. Yazılarında Hüseyin Cahit’le atıştı ve bu atışmalar dört yıl sürdü. Mizancı Murad’ın Paris’e gelmesi ile bir süre Jön Türklere katıldı. Daha sonra Mizancı Murad’ın Ali Kemal ve çevresindekilerle ihtilâfa düşmesi ve II.Abdülhamid’le anlaşarak İstanbul’a dönmesi sonucu Jön Türkler’den ayrıldı. Zürih’te Türk öğrenciler için okul açma girişiminde bulunduysa da başarılı olamadı. 1897’de Brüksel Sefaretinde ikinci kâtip olarak görevlendirildi. 1900’den itibaren Kahire’de bir zenginin çiftliğini idare etti. Bu dönemde “Tunus”, “Mesele-i Şarkiyye” adlı eserlerini yazdı. “Mecmua-i Kemal” dergisi yanı sıra “Türk” gazetesini yayımladı. Yusuf Akçura’nın “Üç Tarz-ı Siyaset” makalesine “Cevabımız” ile karşılık verdi. 1908’de Meşrutiyet’in ilânı üzerine İstanbul’a dönerek “İkdam” gazetesinde başyazarlık, Mülkiye’de öğretmenlik yaptı. 31 Mart Olayı’ndan sonra tekrar Avrupa’ya gitti. Paris’te “Yeni Yol” dergisini çıkardı. 1912’de İstanbul’a dönüp İkdam’ın başyazarı oldu. 1913’te “Peyam” gazetesini çıkarmaya başladı. Hükûmete ve yönetime karşı olan eleştirileri nedeniyle 1914’te gazetesi kapatıldı. Mütareke’den sonra politikaya atılarak Hürriyet ve İtilâf Fırkası Genel Sekreteri oldu. Damat Ferit Kabinesi’nde 3 Mart 1919’da Maarif ve 19 Mayıs 1919’da Dahiliye Nâzırlığına getirildi. Dahiliye Nâzırlığı sırasında valilere gönderdiği genelgede, millî ordu teşkilinin ve Müdafaa-i Milliye çalışmalarının önlenmesini ve Mustafa Kemal’in azlini istedi. İngiliz mandası savunucusu olarak İngiliz Muhipleri Cemiyeti Merkez Kurulu üyesi oldu. 26 Haziran 1919’da istifa ettikten sonra “Sabah” gazetesi ile birleşerek kurduğu “Peyam-ı Sabah”ta Millî Mücadele aleyhindeki yazılarına devam etti. Millî Mücadele’nin kazanılmasından sonra yargılanmak üzere Ankara’ya götürülürken İzmit’te halk tarafından linç edildi (6 Kasım 1922). Ailesi daha sonra “Kuneralp” soyadını aldı. 1913 ve 1919’da gazetede yayımlanan anıları, ölümünden sonra, oğlu emekli büyükelçi Zeki Kuneralp tarafından “Ömrüm” (1985) adıyla yayımlandı. Eserleri: Sorbon Dârülfünunu’nda Edebiyyat-ı Hakikiyye Dersleri (1898), Paris Musahabeleri (1899), İki Hemşire (1899), Mesele-i Şarkiyye-Medhal (1900), Cevabımız (1907), Çölde Bir Sergüzeşt (1913), Bir Safha-i Tarih (1913), Fetret (1913), Rical-i ihtilal: Condorcet, Saint Just, Danton, Robespierre (1913), İlm-i Ahlâk (1914), Raşit Müverrih mi Şair mi? (1918), Tarih-i Siyasi (1918), Ömrüm (1985), Makaleler (1997)